Multitasken

Als ik met het openbaar vervoer reis, loop ik negentig procent van de tijd met gebogen hoofd en gehaaste pas over het station. Me volledig onbewust van mijn omgeving. Vandaag besloot ik dit eens een keer niet te doen en wat meer te letten op de mensen om mij heen. Er vielen mij direct meerdere dingen op. Het belangrijkste wat mijn aandacht trok en wat ik echt heel jammer vond? Niemand lacht op het station. 

Nu snap ik dat reizen met het openbaar vervoer stressvol kan zijn en dat het iets is waar je zo snel mogelijk vanaf wilt zijn, maar is het echt te veel gevraagd om terug te glimlachen als ik je vriendelijk groet? Ik vind van niet, maar het grootste deel van de mensen die ik vandaag tegenkwam op het station waren het daar overduidelijk niet mee eens. 

Zo ook een vrouw die ik toen ik het station inliep al van veraf zag staan. Ze was het stereotype oververmoeide/overwerkte moeder. Je kent ze wel, lichtelijk verwarde uitdrukking op haar gezicht, twee kleine kindjes die aan haar rok hangen en meer tassen dan wie dan ook kan dragen gedrapeerd over een buggy waar nog een kleintje in zit. Haar haar is overduidelijk niet gekamd vanmorgen en de kleding die zij draagt, is gekozen voor het comfort in plaats van stijl en vorm. Jammer, want het is een mooie vrouw. Ik bedacht me dat het misschien wel interessant kon zijn om te zien hoe zij haar kinderen de trein in zou krijgen, dus ik liep in haar richting. En dat is toen het gebeurde. 

Ze stopte midden in haar pas en klampte een hand over haar mond. Een sprintje naar de dichtstbijzijnde prullenbak verder en ze had haar lunch eruit gegooid. Oh, oh, dacht ik. Nog een kindje op komst? Veel tijd om erover na te denken had ik niet of zelfs maar de kans om aan haar te vragen of het wel goed ging en of ik haar ergens mee kon helpen, kreeg ik niet. Ze rommelde wat in één van haar tassen en trok een pakje snoetepoetsers tevoorschijn, van die natte doekjes voor plakkerige kinderen. Na haar mond en handen grondig schoon te hebben gemaakt, “raapte” ze haar kindjes bij elkaar en vertrok ze richting de trein die net was aan komen rijden. Zonder ook maar een moment te haperen, ging ze verder met haar dag. 

Dat is nog eens multitasken!

Dit is een sfeerartikel dat ik voor school heb geschreven, maar ik vond de gebeurtenis eigenlijk te grappig om niet te delen!